------Bu yağmurlu ve karanlık günde sabah, hiç olmayacaktı. Sokaklarda nerdeyse ışık hızıyla yürüyen şemsiyelerin arasında , yağmurdayürürkenençokıslananben sanki yerçekimsiz ortamdaymışım gibi yavaş hareket ediyordum. Adeta sürünüyordum -ki hiç adetim değildi Kadıköy sokaklarında sürünmek- Böyle havalarda vapura binmek mecburi olduğu için iskeleye gidip ilk gördüğüm vapuru bir el hareketi ile yanıma çağırdım. Benim geldiğimi gören iskele görevlileri hemen kapıları açıp sürme iskeleleri sürdüler vapuruma. Biniverdim. Her gün aynı sayfasını okuduğum plants and archaeology kitabımın aynı sayfasını açtım. Sayfayı 256. kez okumaya çalışırken aniden farkettim ki bu kitap benim biyografimdi meğerse. Okuyamamamın nedeni çok basitti . Nasıl bir insan kendi biyografisini okurdu ki zaten. İçim biraz olsun rahatlar gibi oldu. Etrafımda oturan insanlar gibi ben de mesaj atmak ve bu sevinçli haberi en iyi arkadaşıma vermek istedim. Mesajıma şöyle yazdım “hayatımı ot gibi geçirdim.bunu hiç bir şey değiştiremez. not even archaeology.” Gönder tuşuna bastığımda rehberdeki numaralar arasında gezinmek suretiyle, maalesef bu mesajı gönderecek en iyi arkadaşım olmadığı acı gerçeğiyle yüz yüze geldim ve aniden soğuk terler döküldü sırtımdan. Sırtımdan benden habersiz dökülen soğuk terler hakkında uzun bir düşünce silsilesine girmeden önce yazdığım mesaja harcadığım enerjinin boşa gitmemesini sağlamak zorundaydım çünkü enerji evrensel bir şeydi. ------
